İşi En Güzel Yapmak

Muhterem Kardeşlerim…

Hadis-i Şerifte, Allahü Teâlâ’nın, yaptığımız işi en güzel şekilde yapmamızı emrettiği bildiriliyor.

En güzel demek, ilme yani şartlarına uygun ve ihlasla yapmak demektir. Eğer o iş ilimsiz ve ihlassız ise güzel olması imkansızdır. İhlas, yalnız Allah rızası için yapmak demektir. Bir kimsede ilim veya ihlastan biri yoksa yapılan iş kıymetsizdir.

İlimsiz fakat ihlaslı işe, Hazreti Mevlana şu örneği verir:

Ormanda bir ayının ayağı, kütük arasına sıkışır, kurtaramaz. Biri bunu görüp, ayının ayağını kütüğün arasından çıkarır. Ayı da kendisine iyilik eden bu adama, ormandaki arıların yaptığı petekleri alıp getirir. Adam balı yiyince orada uyumaya başlar. Fakat sinekler, adamın yüzüne konarak rahatsız eder. Ayı ise, adam rahat uyusun diye sinekleri kovmaya çalışır. Bakar kovmakla gitmiyor, sinekleri öldüreyim bari diye, kocaman bir taş alıp, adamın yüzüne konan sineklere vurur. Adamın başı ezilir. Ayı, ilim sahibi olmadığı için, sineklere vurduğu taşın adama zarar vereceğini düşünemez. Ayının niyeti iyi idi, yani ihlaslı ve samimi idi, ancak ilmi olmadığı için yanlış iş yaptı.

Büyüklerimiz, “Amelsiz ilim vebal, ilimsiz amel sapıklıktır” buyurmuştur. İyi iş demek, ilim ve ihlasla yapılan ve ahirette faydası görülen iş demektir.

Şu Âyet-i Kerime de, ahirette bize iyi işlerin fayda vereceğini bildiriyor:

“İnsana, ancak dünyada çalışıp [ihlasla] yaptığı işler [ahirette] fayda verir.” [Necm 38, 39]

Şu iki Hadis-i Şerif de ihlaslı amelin önemini vurguluyor:

“Allahü Teâlâ ancak ihlasla yapılan ameli kabul eder.” [Dare Kutni]

“İhlas ile yapılan az amel, kıyamette sana yetişir.” [Ebu Nuaym]

Şu iki Hadis-i Şerif de ilmin önemini anlatıyor:

“İlimle az amel faydalı olur, ilimsiz çok amelin kıymeti olmaz.” [Deylemi]

“Allahü Teâlâ, ilimsiz ameli kabul etmez.” [B. Arifin]

Demek ki, iyi iş; ilim ve ihlasla yapılan iştir.

İhlassız, sadece ilimle yani şartlarına uygun yapılan işin, dünyada faydası görülürse de, ahirette faydası olmaz. Ebedi hayat için faydasız işe de iyi iş denmez.

Efendim;

Müslümanlığa inanan ve seven bir kimseyi, kusurlarından dolayı Müslümanlıktan çıkarmak doğru değildir. İman, Müslümanlık esaslarını kabul etmek ve bütün ahkamına, hükümlerine uymakta kusur etse bile, saygı göstermek olduğundan, Müslümanlığın temelidir. Amel imandan bir parça olsaydı, her günah işleyen, kâfir olurdu. Dünyada Müslüman kalmazdı.

Hadîs-i Şeriflerde bazı iyilikler imana, bazı kötülükler küfre bağlı olarak bildirilmiş ise de, böyle buyurulması, bu iyilik ve kötülüklerin şiddetini, derecesinin çokluğunu bildirmek içindir.

Başka Âyet-i Kerimelerin ve Hadîs-i Şeriflerin yardımı ile, bunların imandan veya küfürden parça olmadıkları anlaşılmaktadır.

“Hayâ imandan bir şubedir”, “Temizlik imanın yarısıdır”, “İman namazdır”, “Mümin, insanların emin olduğu kimsedir”, “Mümin, mümin iken zina etmez”, “Müminde her huy, her tabiat bulunabilir. Yalnız hainlik ve yalancılık bulunmaz” Hadîs-i Şerifleri böyledir.

Bu Hadîs-i Şerifler, hayâ, taharet, namaz, emanet, iffet, doğruluk gibi iyiliklerin olmaması ve yalan, hainlik ve zina gibi kötülüklerin bulunması imanın olmaması gibidir diyerek, bunların ehemmiyetlerini bildirmektedir. Bazı amellere iman kadar kıymet verilmekle, bunların ehemmiyetleri bildirilmiştir.

Dinde reformcular, buna karşılık olarak, Peygamberlerin imana dâhil ettiği şeyleri, Ehl-i Sünnet Âlimlerinin imandan ayırmaya ne hakları olabilir derlerse, “Mümin olarak ölen kimse, zina etmiş ve hırsızlık etmiş ise de, sonunda Cennete girer” Hadîs-i Şerifi, bunlara cevap vermektedir.

Ankebût sûresinin 2. Âyet-i Kerimesinde; “İnsanların, iman ettik demekle bırakılmayarak, din yolunda karşılaşacakları sıkıntılara katlanmalarına göre, iman ettik sözlerinin doğru veya yalan olduğu anlaşılacağı” Meâl-i Şerifi ile bildirilmektedir. Bu Âyet-i Kerimede, sıkıntılara dayanmanın çok mühim olduğu anlatılmaktadır.

Allahu Teâlâ cümlemizi dinen görevinin bilincinde olan kullarından eylesin. (Amin)