Deprem Güncesi: Yardımları Ne yaptık?

Düşünsenize benim sunduğum bir lütuf...

Tıpkı bazı siyasi, bürokrat ve yetkililerin bizlere sunduklarını zannettikleri lütuf gibi... 

Deprem ve sel felaketleri ile birlikte koordinasyon, organizasyon, yardım, adil - adaletli olma, ihtiyaç ve lüks, doğaya saygılı, yaşama tutunmaya çalışan ve geleceğe umutla bakan gibi terimler-temenniler daha da fazla kullanılmaya başlandı.

Deprem sonrası Hatay - Samandağ da bazı eksiklikleri görünce 4 kişilik beyin takımı ve 3 kişilik teknik ekip ile birlikte, depo  ve iki kamyonet araçla bir koordinasyon merkezi oluşturduk. 28'i Sivil Toplum Kuruluşları olmak üzere aktivistleri de katarsak toplamda 109 iletişim kanalı kurarak iki mahalle için seviyeli bir hizmet oluşturduk. 

Kiminle çalışmadık ki, siyasi partiler, aktivistler, sivil toplum kuruluşları, feminist gruplar, yardımlaşma dernekleri, akademisyenler, bürokratlar, gönüllüler... ve daha niceleri 

Sadece benim kurulumunda eşlik ettiğim çadır sayısı 13 adet olup toplamda 78 çadır dağıtımı yapıldı. 

Gıda, temizlik, hijyen, bebek bez-mama, ped, engelli sandalyesi gibi ihtiyaçların yanı sıra, seyyar tuvalet, seyyar duş gibi ihtiyaçların da iletişim köprüleri ile karşılanmasına aracılık ettik. 

Hasta muayenesi, lüzum halinde olan ilaçların alınması, hastaya yönlendirme ve danışmanlık yapılması, 100'ü aşkın ayaktan hasta takibi ve yaklaşık 20 hastanın hastanelere yönlendirilmesi yapıldı. Bunlardan 8'i yatırılarak takipleri yapıldı. Yaşama bağlanması için uğraş verildi.

İlaçların temini için 11 eczane, 9 doktor elinde varolan bazı ilaçlar için karşılıksız destek verdi. İki ailenin ameliyat ihtiyaçları doğrultusunda aracı olundu. 

Elbette kişisel olarak cepten çok para gitti. Bir kuyu düşünün içine ne bırakırsanız kaybolup gidiyor, görünmüyor bile..! Ama yapılan yardımlar devasa boyutta ve benim katkım ihmal edilebilir seviyede denilebilir.  

Bu iki ay gibi kısıtlı bir dönem içinde yaptıklarımız. Bir ara oturup geriye dönük daha ne yapılabilirdi diye düşündüm? Aslında yapılması gereken o kadar çok şey daha var ki... Yine de yaptık diyorum kendi kendime ve kendimle gurur duymak istiyorum. Daha ötesi bana teşekkür edilsin, minnet duyulsun beklentisi içine giriyorum. Bu duyguyu bilen bilir. Hatta asıl bu dönemde bu duyguyu yoğun yaşayanları görüyoruz. Yani megalomanları...

Megaloman, kökeni Fransızcadan gelen bir sözcük olup ‘kendini çok önemli ya da çok büyük gören kişi’ biçiminde anlatılmaktadır.

Ben, başkalarının yaptıkları yardımı ihtiyaç sahiplerine ulaştıran bir aracıyım, siyasiler ise milletin yaptıkları üretimleri, yine kendilerine dağıtan birer aracı değil midir?

Seçim arifesindeyiz. Benim iki ayda koşuşturmaca nedeniyle kendime minnet duyulmasını istemem normal değil biliyorum.  Ya bu süre vekiller gibi 4 yıl, 8 yıl, 12 yıl, kimisi gibi 20 yıl olsaydı. Ya siyasi partilerin il başkanları ya da bakanlar, parti başkanları? O zaman yaşarken vatandaşların aldıkları her nefes için benim de payım olduğunu düşünebilirdim. 

Düşünsenize benim sunduğum bir lütuf... 

Tıpkı bazı siyasi, bürokrat ve yetkililerin bizlere sunduklarını zannettikleri lütuf gibi... 

Saygılarımla