Düşmanımız ölse kritiğini yapar, taziyeye gider içimizde oluşan matem havasını azaltır ve hayatın devam ettiğini hatırlarız. Ölüm-ayrılık acısı, panik ve korku hali azalmış olur.

Biz öldüğümüzde de başkaları tarafınca buna benzer duygulanım olacağını düşünürüz. Arkamızdan güzel konuşulması hatta cenaze törenine daha fazla kişi gelsin beklentisi ayrı bir gurur nedeni...

Hatırlanacağımızı bilmek...

Artık cenazeye kimse gelmesin isteniyor. Kalabalık merasim hayali de yok artık...

Pandemiyle birlikte yani Covid 19 süreci ölümleri normalleştirmekle yetinmedi ayrıca bizi rutinimiz dışına çıkmamız için zorluyor . Bu yüzden bizi ürkütüyor, korkutuyor. Ölüm değil korkutan anormalin normal olarak yaşanması belki de... 

Yaşadığımız duygu karmaşası ve yalnızlık insanoğluna ağır geliyor. 

Her şeye rağmen umut,

İnsan en ağır süreçlerde bile umut etmeyi bilmiştir. Her ne kadar “umut fakirin ekmek kapısı” olsa da şimdilerde umudumuzu diri tutmalıyız.

Bugünlerde geçecek...

Sağlıklı günlere...