Muhammed b.Zeyd’den rivayet edildiğine göre, dedesi Abdullah b.Ömer’e (r.a):

 “Biz devlet başkanlarımızın huzuruna çıktığımız zaman onlarla,

yanlarından ayrılınca kendi aramızda konuştuğumuzdan

farklı bir şekilde konuşuruz.”dediler. İbn Ömer de onlara:

“Resulullah (s.a.v) zamanında biz bunu münafıklık sayardık.”

diye cevap verdi.                 (Buhari)

Günümüzde de bu böyle değil midir?  

Bir takım kişiler,

lider vasıflı ileri gelenlerin huzuruna çıktıkları vakit,

saygı ve hürmette kusur etmezler.

Ceket ilikler, saygı duruşuna geçerler.

Süslü, yaldızlı ve övgü dolu kelimeler sarf ederler.

Bunu da kendilerini olduklarından farklı gösterip itibar görmek için yaparlar.

Bu kişiler huzurda başka arkada başka davranırlar.

Huzurdan ayrıldıktan sonra sanki onları yapan o kişi değilmiş gibi eleştiri,

kınama dolu sözleri söylemeye başlarlar.

Kardeşim madem eleştireceksin adamın yüzüne karşı

niye yalakalık ve dalkavukluk yapıyorsun.

Sence hatası varsa hatasını uygun bir üslup ile niye yüzüne söylemiyorsun.

Ola ki hatası varsa düzeltsin yok hata değil de bir yanlış anlaşılma varsa açıklama getirsin.

Yok, ben yüzüne diyemem, böyle bir mevzunun aramızda geçmesi istemem diyorsan,

yüzüne diyemediğini arkasından da söyleme olsun bitsin.

Yok, ben yüzüne öyle arkasından da böyle davranırım diyor ve bu tutumu

karakterinle de özdeşleştiriyorsan sana hadisi şerifi hatırlatırım.

İbn Ömerin dediği gibi

“Resulullah (s.a.v) zamanında biz bunu münafıklık sayardık.”

Münafıklığın ne olduğunu bilenler için bu dinen ne kadar ağır bir itham ve

ne kadar kınanacak bir davranıştır.

Mevlana’nın dediği gibi,

Ya olduğun gibi görün, yâda göründün gibi ol.

Selam ve dua ile…