Ruh üflendi bedenlerle şu virane dünyaya
Masallar anlatılageldi Anka’ya dair
Şifalıymış akıttığı gözyaşları onun
Şifa almak istiyordu o Anka’dan  her şair

Ölüp ölüp tekrar doğuyormuş küllerinden
Tefekkür ettirdi o şairi derinden
Acaba neden bir anka olarak doğmadım
Ölüp yok olmaktansa küllerimden doğardım.

Açtı kitabı baktı o şair
Öğretildi ölmenin yok olmadığına dair
Her insan aslında bir Anka imiş
Ölümü bir çeşit doğmak imiş

Sonra açtı ellerini semaya
Başladı dilek ve samimi duaya
İyi ki ne başka bir kuş ne de bir Ankayım 
Eşref-i mahlukattan düşendir payım.

Masalların kuşudur Zümrüdüanka.
Gözyaşları şifaymış, dediklerine göre her gün ölüp tekrar kendi küllerinden doğarmış.
Peki insanlar da böyle değil mi?
Uyku denilen ölümü gördükten sonra güneş gibi her sabah doğan sonra kendi benliğin de tekrar dirilen, samimi akıtılan gözyaşları ise şifa veren.
Evet biz insanoğlu Anka Kuşu değiliz ama Anka Kuşu bizlere benzer.
O bir masal kahramanı bizler de birer masalın kahramanıyız.
Onun perdesi kapandı, bizimkisi ise kapandı kapanacak.
Tüm hikaye bu kadar işte.

SEVGİYLE KALIN...