Sevdalar çeşit çeşittir yürekte.

Birini sevmek sevdadır.

Eşlerin birbirine olan muhabbeti bir sevdadır.

Ana ve babanın evladına olan düşkünlüğü de sevdadır.

Evladın ana ve babasına olan sevgisi de birer sevdadır.

Sevdalar yüreklerde gizli bazen de aşikârdır.

Sevdalar tartıldığı zaman yüreklerde,

Bu sevdaların kimi gerçek kimi de hayaldir.

Hiç sevdalarımızı ölçtük mü yüreğimizde?

Tartık mı o hassas kalp terazisinde ve mantık süzgecinden eledik mi?

Sevdamızın bizi hangi yola sevk ettiğini, fark edebildik mi?

Yoksa sevdalarda mı kaybettik mantığımızı? Şuursuz mu kaldık sevdamız karşısın da. Sevdanın Rahmandan mı yoksa şeytandan mı geldiğini hesaplamadan.

Nitekim kimi sevda var ki hakka götürür. Kimi sevda vardır ki hem dünyada hem ahrette süründürür. Kişi öyle günahlara girer ki farkına bile varmaz. Haram bile mubah olur. Hem kendini yakar, hem de etrafındakileri. sanar ki kendi Mecnun karşısındaki Leyladır.

Oysa

Leyla aşkı unutturacaksa Mevla’yı,

Unutmaktansa Mevla’yı terk ederim Leyla’yı

Mevla’yı unutacaksam ne yapayım Mecnunu ne de Leylayı…

Bu Leyla belki yar,

Belki ana, baba, kardaş

Belki de evladu-iyal

Hayatımıza vazgeçemediklerimiz birer sevda bizler de sevdalılarız belki

“Yaradılanı sevmek yaradandan ötürü”

İşte bu işte sevdanın asıl membaıdır.

Bir ezgide “sevda” şu dizelerle ifade edilir.

Sevda dedim bilir misin? Hiçe saymak ölümü,

Sevda dedim öyle değil, hiçe saymak bir ömrü.

Sevda dedim terk etmek ana, baba, kardeşi,

Eşi, dostu, arkadaşı, yâre yareni…

 Allah için sevmek. Ve hakikatte sadece Yaradanı sevmek. Baki olanı Fani olana tercih etmekle olur. İşte asıl sevdadır bu.

Ölüm bile arada ölür. Çünkü ölüm sevdalının sevdalısına kavuşma anı olmuştur.

“Allahtan geldik ve dönüş yine onadır.”

Rahmanın muhabbeti hepimizin üzerine olsun.

Selam ve dua ile