Nice kuşlar uçup geçti başımızdan.

Nice baharlar gördü bahçemiz.

Vefa kokan o eski konakta,

Yaşayabilen son demiz.

Nice kasnaklarda yok oldu şarkılar.

Nice plaklar tükendi anılarda.

Duyulmaz oldu hoyrat insanlar,

Sesleri yankılanırken kulaklarda.

Nice yıllar geçirdi takvimlerimiz.

Nice aylar soyundu günlere.

Dur diyebilseydik ah keşke!

Yelkovandan kaçan akrebe.

Nice bayramlar gördü günlerimiz.

Nice ölülerimiz toprağa kavuştu.

Mahşeri kalabalıkta ruhumuz,

Kendisiyle yalnızlıkta buluştu.

Nice çiçekler döküldü ağaçlardan.

Nice dostlar birbirinden habersiz.

Karanlık, bir ürperti olur beyinlerde.

Ruha neşter vurur hatıralar.

Nice yıldızlarla parladı geceler.

Nice sabahlar ağardı tepeden.

Bir beyitin mısralarında,

Ayrılığa büründü heceler.

Nice yağmurlar yağdı bahtımıza.

Nice karlar eridi gönlümüzden.

Bir renk cümbüşü zahir olur,

Yağmurun katili güneşten.

Nice gecekondular gökdelen oldu.

Nice binaların ruhu çekildi.

Muhabbetle sulanan bahçemiz,

Soğuk betonlara esir oldu.

                         AHMET FURKAN DEMİR