Bir zaman sonra bedir ağa elife bakmadan…

Bedir ağa.

—Ceylanım, dı… anlat nedir bu sendeki meçhullük, nedir? Pişmansan bilesin, ben değilim!

Ben olduğum yerde korkarsan, bilesin! Ben korkmam, korkmam  yaratandan başka…

Seni, sevdam aracığıyla hak dinine getirmişsem eğer, Zira bilesin aşka cihattır ibadettir…

Lakın bilmek isterim…

Hakkımdır  nedir ki kar beyaz yüzünden endişe, hüzün…                

Cennet penceresini andıran gözlerinden ağıt peydahlandı…  De Kurban. Nedir tasan, endişen De ki derman olalım yol bilelim, çare bilelim.

Elif.

—Ben sana kurban… Ağaların ağası tasam zinhar zerre kadar ne pişmanlığımdandır…             Ne de geridekilere olan, Olacak olan hasretimdendir, korkum o korku ki Senin kavmin ve her şeyden önce ben abla diyeceğim kumam bize, bana huzur verecek mi? Sevdanla sevdamla,

Aşkına aşkımıza dinimize cihat sebebiysem şan şeref sayarım…                                   Tövbeme sevdama yalan diyeler Korkum o korku ki ermeni kumadır! Gavurdur! Diyeler… Beni taşa tutalar…

Bedir ağa.

—Ceylanım, bir dağ görürsün reyhan kokar, bir bataklık bakarsın gül kokar…                      Şan bakarsın şeref olur zira Gül’e değil batağa bakarsan nefret olur şer olur…                    Nasıl neye baktığın mühimdir… İşte, bu meyanda sen elifim reyhan kokarsın gül kokarsın… Şan şeref olmuşsun Geldiğin yer, ne olduğun katha mühim değildir  korkman boşa gailedir.

 Bedir ağa usulca yerinden kalkarak elifin karşısına geçerek oturur ve usluca ellerinden tutarak.

 Bedir ağa.

—Kavmim mazluma dokunmaz namus sayar, kumansa seni kader der katlanır…     

Ermeniliğin kalmamıştır, lakin olsa bile hoşinin yarısı ermenidir, O kumana gelince… 

Amcam kızıdır Döl tutmaz çorak tarladır, lakin asildir seni bacı sayar kimsen olur, kimsesizliğinde Endişen yersizdir dağ ceylanım.

 Elifin elinden tutarak oturduğu yerden kaldırır ve atlara doğru ilerlerken orada derenin içersinde bir çift göz onları takip etmektedir…Bu kambur ziro denen ermeni bir dilencidir     ihbarcıdır, öyle namlıdır ki Siverek ten Diyarbakır, Urfa ya  kadar herkesi tanır edata delilsizdir bilinmezlikle beraber bir post uğruna kuzuyu kurda ihbar eder …

Elif bir hamlede atın sırtına atlamasına yarım eden bedir ağa kendi atına da atlar..  

Ve artık salunca Tam gözükmektedir …

Ayşe uzaktan beliren iki atlıdan birini tanımıştı biri kocası bedir ağa bir haftalığına gitmiş ama nerdeyse bir kaç aydır gelmemişti, gurbetteki özlemdi… peki yanında ki kimdi?

Sallanan beyaz şarpasına bakılırsa bu bir kadındı, içinden bir şeylerin koptuğunu his etti

Oysa çarşı ekmeği ısmarlamıştı erinden Bedir ağadan, mutluydu çoook mutluydu…            çünkü bir geçmesine rağmen ay hali olmamıştı, ne güzel haberler verecekti Bedir ağa ya….

Kapıya kadar geldiler köylülerin ve marabaların meraklı bakışları altında Bedir ağa…        Elifin ellerinden tutarak attan inmesine yardım ederken Ayşe ye…

Bedir ağa.

—Ayşe zamanın aydın, günün hayırlı olsun, Le dotmam(amca kızı)

Ayşe.

—hayırla selamet olsun yiğidim. başım üstüne geldin, lo pısmam (amca oğlu)

Bu sevişme öncesi iltifatlardı Ayşe bir telaşla bir heyecanla ve birazda kıskançlıkla bedir ağa ve misafire sevkinin üzerine minder sererken…

Bedir ağa.

—Ayşe biz üçümüz içerde oturalım sizinle konuşacaklarım var.

Komşuların meraklı bakışlarına rağmen bedir ağa oralı olmazken elif dik duruşundan bir şey kaybetmemesine rağmen, dizlerinin titrediğini his ediyordu.

Uzak kalıyordu Bedir ağadan Ayşe Elif  den utanıyordu ya da korkuyordu biz bilemeyiz.

Ayşe atları ahıra götürürken yaz sıcağına rağmen Bedir ağa ve Elif odaya geçmişlerdi.

Kimse konuşmuyordu… Ne Bedir ağa konuşabildi ne Elif!

Bedir ağa sırtını yastığa dayamasıyla uyuması bir olmuştu, Yorgundu hem de çok yorgundu.

Ayşe içeriye girince Elif ayağı kalkmış bir hanım ağa ya gösterilen hürmeti Ayşe ye göstermişti…

Ayşe.

—Estağfurullah bacım rahat et otur… Sen misafirsin rahatına bak!

Bedir ağa gözlerini açarak…

—Bu misafir değil senin kardeşin benim de…Benimde helalım!

(Devam Edecek)