Bir bahar gülümsemesi gibidir

Ruhumuzda saklı olan ağıtlar

Beton duvarlar sardı gönlümüzü

Kurudu akıl bahçemizin gülü

Hâyasız cam kesik attı zamana

Boyadı insanlığı renksiz kana

Sözler tükendi kelimler yüksüz

Akifler göçtü vefa kaldı öksüz

Bütün kuşlar uçup gitti gönülden

Sesten yoksun kalbimizin ormanı

Vicdan köşkümü sarıverdi ağlar

Artık şu ruhumu ağıtlar bağlar

Nağmeler çınlarken kalp hafızamda

Düşlerim süzülür dudaklarımdan

Eski günün ritmi kalbimde çarpar

Bestelenir maziden gelen bir ses

Kararan gönüller şafak beklerken

Geceye teslim oluverdi güneş

Zaman nakışları örter insanı

Sökülür bir gün fanilik kazağı