Konya sokaklarının birinde, bir köşede iki kedi birbirine  sarılmış yatmaktadır. 

Müritleriyle şehri dolaşmaya çıkan Mevlana'ya , kedilerin bu ilginç durumlarını gösteren bir müridi:

"Pirim bu iki hayvancağızın  birbirlerine sevgiyle sarılıp, dostluk arz etmelerinden insanlar ibret almalı değil mi? " der.

Mevlana:

" Haklısın elbette...Birde aralarına bir ciğer parçası at;  bak bakalım o dostluktan bir eser kalacak mı..? 

Bu hikmetli söze binaen şöyle bir fikir ortaya çıkıyor. Çıkarlar üzerine bina edilen tüm dostluklar, bir uyuşmazlık , bir çıkar sartıntısında yerle bir olur ... 

Devlet büyüklerinin diplomatik ilişkilerinde de ;kendi aralarında da bu olgu değişmez.

En düşman ülkeler bile yanyana gelerek, el sıkışıp, yapmacık tebbesümlerle basın önlerinde poz vermeleri bu düşünceyi kesinkes doğrulayan niteliktedir. Yani sırf dışta değil; devletler'in kendi içlerinde de bu durum farklı değil... 

"E ne var bunda" diye bir soruyu soracak olmanıza

"Nasıl olmasın efendim, Hacivat'ın ceremesini Karagöz çekermiş" diye boşuna söylememişler... Düşünün, bir evde, ebeveynlerin bu durumlara benzer filler ortaya sermesi, o ebeynlerin çocularında psikolojik travmaların oluşumuna zemin hazırlamaz mı. Bir küs bir barışık ile ilgili gelgitler  yaşayan bireylerin nasıl bir halet-i ruhiye ile grift oldukları dikkate değer bir konu değil midir sizce...

Bakın bu konuyla ilgili Ozan Hasan Kaplani ne diyor:

"İkimiz de varız zaman içinde,

Dünya mı yalancı ben mi yalancı?

Kara toprak İle kucaklaşınca,

Kervan mı yalancı han mı yalancı?

İki gönül birbirine yar olur,

Bir zaman işleri figan, zar olur,

Çıkar çelişince nefret var Olur,

Sevgi mi yalancı, kin mi yalancı?

Kaplani’yim yola çıktık dost ile,

Başımıza geldi bin türlü çile,

Çok yürüyüp aramadık menzile,

Ayak mı yalancı, yön mü yalancı?