Selam dostlar.

 Yetmiş yedi sülalen vatanın göğsünden emek emek emerken,

Kimsin lan sen Mehmede, Hamoya kurşun sıkıyorsun kimsin?

Neden; adı konmamış bu savaş yanı başımda eksik olmadı?

Hep kanıyorum, hep ben kandırılıyorum, hep ben ölüyorum.

Güya benim için bu savaş (!)’’hayır’’ yeter “bıra dayka me negri”

Ben Güneydoğuyum vatanın kalbiyim, sökmeyin bizi yeter.

Yeter bütün annelerin gözyaşı aynı olduğu gibi sütü de öyle

Ey çağımızın zebanileri…

Uşağa uşaklık eden silah ve ona dokunan parmak bezdim artık!

Ben TÜRKÜM.

Ben KÜRTÜM.

Ben ARABIM.

Ben LAZIM.

Ben her neysem bu vatan atadan benimdir bin ölsem bin doğarım.

Birle bin arası bitmeyiz kaldı ki bu vatan hepimize yeter.

Serpilelim Anadolu’ya gül reyhan olalım,

Yedi renk olalım kuşak kuşak sevgi saçalım,

Burada başka yerimiz var ey gafil, uyanalım vallahi kardeşiz.

Türkülerimiz bile bin yıllık, neyi paylaşamıyoruz?

Bir iki yalı soytarısına canlar kurban gitmesin yazıktır.

Gelin girelim sevgi gölüne iliklerimize kadar ıslanalım, üşüyelim.

Her genç yavuklusunun elindeki kına olsun mendil olsun,

Sıkalım ne kadar nefret varsa karanlığın vel deresine çürüsün.

Gübre olsun yarınlara umutla bakan anaya helal olsun.

Havar seslerine zılgıt sesleri karışsın, bayraklar asılsın düğünümüze.

Ne ekmeğimiz varsa bölüşelim, tok yatsın ne kadar komşumuz varsa!

Ey insan…

Sen yakarken…

Sen bombalarken…

Sen cana kıyarken…

Sen çalarken…

Sen soyarken…

Sen havalıyken…

Sen zalimken…

Sen vahşi iken…

Sen beni ötelerken…

Sen öteki olma çabanla…

Sen karında sancılanan bir pis sudan yaratıldığını hatırlıyor musun?

Kaç bin sene ya da yıl ya da ay ya da gün ya da saat ya da saniye yaşayacaksın!

Sen bu vahşeti yaparken annenin sütünü şahit edebiliyor musun?

Etme!  Biz kardeşiz yazıktır lo  ne dersin! Ma çıma bıra negrin!

Biz dedik insan ferasetine, hayvandan haşa isteyen gül atar isteyen diken saplar…

Gülde bizim dikende ez kurban kimse ölmesin emi hoş kalın…